Kamień urodzeniowy września
Kamień urodzeniowy września, szafir, jest spokrewniony z kamieniem urodzeniowym lipca, rubinem. Oba są formami minerału korundu, krystalicznej formy tlenku glinu. Jednak czerwony korund to rubin. Wszystkie inne formy korundu o jakości jubilerskiej to szafiry.
Wszystkie korundy, w tym szafiry, mają twardość 9 w skali Mohsa. W rzeczywistości szafiry ustępują twardością tylko diamentom.
Zazwyczaj szafiry występują jako niebieskie kamienie. Ich barwa waha się od bardzo jasnoniebieskiej do głębokiego indygo. Dokładny odcień zależy od zawartości tytanu i żelaza w strukturze kryształu. Nawiasem mówiąc, najbardziej cenionym odcieniem niebieskiego jest średnio-głęboki chabrowy błękit. Jednak szafiry występują również w innych naturalnych kolorach i odcieniach – bezbarwnym, szarym, żółtym, jasnoróżowym, pomarańczowym, zielonym, fioletowym i brązowym – zwanych szafirami fantazyjnymi. Różne rodzaje zanieczyszczeń w krysztale powodują różne kolory kamieni szlachetnych. Na przykład żółte szafiry zawdzięczają swój kolor żelazowi żelazowemu, a bezbarwne kamienie szlachetne nie zawierają żadnych zanieczyszczeń.
Źródło szafirów
Największym światowym źródłem szafirów jest Australia, a zwłaszcza Nowa Południowa Walia i Queensland. Występują one w aluwialnych osadach zwietrzałego bazaltu. Australijskie szafiry to zazwyczaj niebieskie kamienie o ciemnym, atramentowym kolorze. Z drugiej strony, Kaszmir w Indiach był niegdyś znanym źródłem kamieni o chabrowo-niebieskim kolorze. W Stanach Zjednoczonych głównym źródłem jest kopalnia Yogo Gulch w Montanie. Dostarcza ona głównie małych kamieni do zastosowań przemysłowych.
Wiedza o szafirze i kamieniu urodzeniowym września
Słowo „szafir” ma swoje korzenie w językach starożytnych: od łacińskiego „sapphirus” (oznaczającego niebieski) oraz od greckiego słowa „sappheiros” oznaczającego wyspę Szafir na Morzu Arabskim. To właśnie stamtąd pochodzi nazwa szafiru w starożytnej Grecji, a z kolei od arabskiego „safir”. Starożytni Persowie nazywali szafir „Niebiańskim Kamieniem”. Był on klejnotem Apollina, greckiego boga proroctw. Wierni odwiedzający jego świątynię w Delfach, aby prosić go o pomoc, nosili szafiry. Starożytni Etruskowie używali szafirów już w VII wieku p.n.e.
Oprócz tego, że jest kamieniem urodzeniowym września, szafir symbolizował czystość duszy. Przed i w średniowieczu kapłani nosili go jako ochronę przed nieczystymi myślami i pokusami ciała. Średniowieczni królowie Europy cenili te kamienie jako ozdoby do pierścieni i broszek, wierząc, że chronią ich przed krzywdą i zazdrością. Wojownicy obdarowywali swoje młode żony naszyjnikami z szafiru, aby dochowały wierności. Powszechnie wierzono, że kolor kamienia ciemnieje, jeśli nosi go cudzołożnik lub cudzołożnica, albo osoba niegodna.
Niektórzy wierzyli, że szafiry chronią ludzi przed wężami. Wierzono, że umieszczenie jadowitych gadów i pająków w naczyniu z kamieniem natychmiast je wymrze. Francuzi z XIII wieku wierzyli, że szafir przemienia głupotę w mądrość, a drażliwość w dobry humor.
Jeden z najsłynniejszych szafirów znajduje się na Koronie Cesarskiej, którą nosiła królowa Wiktoria w 1838 roku. Znajduje się on w brytyjskich klejnotach koronnych w Tower of London. W rzeczywistości, klejnot ten należał niegdyś do Edwarda Wyznawcy. Nosił go na pierścieniu podczas swojej koronacji w 1042 roku, dlatego nazwał go Szafirem św. Edwarda.
Nasza firma specjalizuje się w dostarczaniu materiałów szafirowych w różnych kolorach. W razie potrzeby możemy również spersonalizować produkty, korzystając z rysunków technicznych. W razie potrzeby prosimy o kontakt.
eric@xkh-semitech.com+86 158 0194 2596
doris@xkh-semitech.com+86 187 0175 6522
Czas publikacji: 01-11-2023